เดียวดายกลางสายลม ~ นรีกระจ่าง คันธมาส
บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน
ยินทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ฉันหนาว
อ่อนล้าเหลือเกิน
ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ
จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า
ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว
จนล้าสิ้นแรง
ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา
คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดินยอมรับความแพัพ่าย
ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล
ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา
คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดินยอมรับความแพัพ่าย
ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล
0 Comments:
Post a Comment