Wednesday, March 22, 2006

000081-เดียวดายกลางสายลม ~ นรีกระจ่าง คันธมาส

 

เดียวดายกลางสายลม ~ นรีกระจ่าง คันธมาส

บินไปเดียวดายกลางสายลมแปรปรวน
ยินทะเลครวญฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า
ค่ำคืนนี้ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ฉันหนาว
อ่อนล้าเหลือเกิน

ไม่เคยมีใครมีรักแท้จริงใจ
จะมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า
ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว
จนล้าสิ้นแรง

ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา

คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดินยอมรับความแพัพ่าย
ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล

ไม่อยากเห็นภาพใดแม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตาลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา

คงจะมีเพียงลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดินยอมรับความแพัพ่าย
ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล


Post a Comment


Add to My Yahoo! Add to My MSN Add to Google